Dit weekend is heel triest begonnen...De nacht van vrijdag op zaterdag werden we rond 2u gewekt door Basiel, onze cocker spaniël die ondertussen al 12 jaar is. Omdat dat nog nooit eerder gebeurd was, ga ik naar beneden gaan kijken wat er aan de hand is. (Hij sukkelt al een tijd met reuma en had er de laatste dagen kennelijk heel veel last van.) Toen ik de deur van de bijkeuken opendeed zag ik Basiel met zijn kop in zijn drinkbak liggen en met heel zijn lijf op zijn eetbak. Hij wou gaan drinken, was door zijn poten gezakt en kon niet meer opstaan..We wisten toen dat zijn einde niet ver meer was. Sofie besloot om de nacht bij hem te blijven. 's Morgens komt Sofie rond 7u naar boven om ons te wekken en éénmaal weer beneden treffen we hem op de keukenvloer aan met een epileptisch aanval. We hebben direkt de dierenarts verwittigd en om 8u15 ben ik er dan heengereden. In de straat van de dierenarts hoor ik Basiel janken en ik rij snel door tot aan de dierenarts. Ik doe de koffer open en zie hem letterlijk uitdoven....Een beeld dat ik nooit meer zal kunnen vergeten en waarbij de tranen weer in mijn ogen komen.
De dierenarts komt naar buiten en ziet direkt wat er aan de hand is. Ik ben blij dat Basiel niet meer de stress van een prik heeft moeten ondergaan en dat hij zachtjes uitgedoofd is. Spijtig dat hij de laatste week nog zo moest afzien maar we hebben werkelijk alles gedaan wat we konden om hem een zo aangenaam mogelijk leven te geven. 't Was echt zoals ons kind. We hebben hem dan in de tuin begraven en zo hebben we hem nog een beetje in ons midden....We zullen je missen vriend...
