Beste vrienden jagers,

Polen, samen met Tsjechië en Hongarije, het beloofde land voor elke, zichzelf respecterende meibokkenjager, was dit weekend het decor van mijn eerste, maar absoluut zeker niet laatste, Poolse jachtervaring. Ik hoor mensen wel eens zeggen:" Afrika kruipt in je bloed. Als je er eenmaal geweest bent, kan niets je tegenhouden om terug te gaan". Wel, dat gevoel heb ik met Polen. Een land met een communistisch verleden wat je heel duidelijk merkt aan de oudere gebouwen in alle dorpen en stadjes die we passeerden maar o zo mooi wat natuur betreft. Versta me niet verkeerd want ook de communistische architectuur heeft uiteraard schitterende pareltjes afgeleverd..

Wij hadden de eer en het genoegen om te mogen jagen op een revier van om en bij de 10.000 hectaren, gelegen midden in het natuurgebied 'Milicz Ponds'. Dit natuurgebied, dat uitermate belangrijk is voor honderden soorten vogels die hier ieder jaar opnieuw komen broeden, werd in de 12de eeuw door monniken gecreëerd om dienst te doen als karpervijvers. Eén van de mooiste vogelsoorten die hier ieder jaar ook naar afzakken zijn de kraanvogels waar we ook verschillende koppels mochten van spotten.

Voor het waterwild zijn we uiteraard niet naar Polen afgezakt. Jagen in het mooiste natuurgebied dat Polen te bieden heeft, heeft toch wat magisch en onderga ik ook als een echt privilege. Ook het stalken, wat ik nog niet eerder deed, bevalt mij uitermate. Voor vele jagers, naast pirshen, toch één van de mooiste jachtbelevingen die er zijn.

Na een (te) korte nacht in Duitsland, malen we de laatste 600km's af en ontmoeten we in de vroege namiddag onze outfitter in het hotel, dat naast de revieren, onze thuis zal zijn voor dit jachtweekend. Om 17u afspraak met de lokale jachtgroep waar elk van ons zijn persoonlijke spotter toegewezen krijgt. Ondanks het feit dat geen enkele van deze mannen meer dan 3 woorden Duits spreekt, krijgen we een hartelijke ontvangst. Jagers ondereen spreken uiteindelijk toch maar één taal nietwaar? Alhoewel ik toch mijn twijfels heb bij de taal die de spotter van Peter exact spreekt...

Karolina, naast onze gids en tolk voor het weekend, ook een mooie verschijning, vertaalt de nodige instructies en wenst ons een vruchtbare jacht. Stalken doen we tot het echt te duister wordt om een bok nog van een geit te kunnen onderscheiden en na deze eerste outing kan bijna iedereen zijn eerste trofee met enige trots aan de rest van de groep tonen. Jammer genoeg ben ik één van de weinigen die bij de eerste outing, doel mist. Een prachtige stalk van een klein uur, dat wel, maar de bok was me net te snel af. Napraten over de belevenissen is uiteraard voor elk zichzelf respecterend jager een must, en dat napraten duurt tot na middernacht wat als gevolg heeft dat de ochtend-outing met héél kleine oogjes aangevangen wordt. Om drie uur in de ochtend, een onmenselijk uur voor de niet-jagers onder het lezerspubliek, gaat het opnieuw richting jachthuis. Wanneer ik tegen 4u op mijn hoogzit plaatsneem, begint de duisternis plaats te ruimen voor een zachte ochtendgloed. Deze keer is Artemis mij beter gezind. Vanuit het bos komt een geit het lange gras ingestapt, gevolgd door een mooi bokje. De afstand is te ver dus doet mijn spotter Richard teken dat ik dichterbij moet sluipen om een beter schot te plaatsen. Een droge knal en het eerste Poolse bokje is een feit. Trots als een gieter gaat het opnieuw tegen duisternis richting jachthuis en volgen de 'waidmannsheilen' zich in sneltempo op. Eenmaal terug in het hotel gaat het, na het uitgebreide ontbijt, richting bedstee om enkele uurtjes te recupereren. Een allerminst slecht idee want 's avonds volgt de derde, en voor mij laatste outing, en uiteraard moeten we allen opnieuw 'scherp' staan.

Deze keer ga ik mee met Yoric die mij ook met enkele schitterende revieren kennis laat maken.

Na een uur of 3 krijgen we een schitterende 6-ender door de verrekijker te zien. Windrichting controleren en dan dichterbij sluipen. Opnieuw een droge knal en mijn tweede Poolse bok met een trofeegewicht van 308gr is een feit!

Natuurlijk opnieuw napraten bij het avondeten en natuurlijk ook opnieuw veel te laat richting kamer. Ach, dit is een unieke trip en het tekort aan slaap halen we nog wel in. Op zondagvoormiddag volgt de ceremonie protocollair en worden de 40 trofeeën door de Poolse kenners gewikt en gewogen. Tegen de middag vatten we onze 13u-durende rit terug aan en moe maar heel tevreden bel ik thuis aan. Ook mijn Sofietje, die al enkele uren hard tegen de slaap aan het vechten was, haalt me de pieren uit de neus bij een glaasje bubbels en opnieuw zal vannacht niet veel geslapen worden...

Waidmannsgroet, Kristof

Beste vrienden jagers,

De tijd, hij slipt me zo snel door de vingers dat ik er bijna moedeloos van wordt...maar ik vermoed dat ik niet de enige ben die zo nu en dan eens wat extra uurtjes op een dag zou kunnen gebruiken.'t Is ondertussen weeral meer dan een maand geleden dat ik nog eventjes wat van die kostbare tijd vond om m'n blog te soigneren en in die afgelopen maand is er ook heel wat gebeurd. Maart was een maand van plezier en lachen maar ook van verdriet. Maart was de maand van ons uniek bezoek aan de customshop van Browning in de fabriek van FN Herstal, van de cinétir, van Hunting Gent en van het brainstormen over de nieuwe events én de toekomst van onze jachtgroep Meum Pactum Dictum. Ja, ik weet het, 't is een naam die doet denken aan één of andere oude Romeinse kaassoort, maar daar zijn we ook over aan het nadenken. Hebben jullie een nieuwe, jachtgerelateerde, mooie, passende naam, mail die mij gerust door en je maakt daarenboven ook nog eens kans om gratis naar de volgende kookdemo te komen!
Twaalf April 2013 stond al een hele tijd als een twinkelend sterretje te knipperen in m'n agenda. Als agendapunt? Bezoek Customshop Browning FN-Herstal + Cinétir Hunting World. Een agendapunt dat waarschijnlijk velen onder jullie ook graag hadden zien staan in hun jachtagenda. De customshop van Browning gaan bezoeken is ook iets wat je niet alle dagen kan doen en 't heeft ook heel wat voeten in de aarde gehad om alle papierwerk daarvoor rond te krijgen. De veiligheidsmaatregelen zijn dermate streng dat iedereen die door de fabriekspoort naar binnen wandelt, reeds weken op voorhand een persoonlijke screening krijgt.

We worden ondanks deze strenge maatregelen, heel hartelijk ontvangen door Lionel Neuville, de sales & marketing manager van de customshop. Dat deze man iets van wapens kent, stond op voorhand al buiten kijf maar dat hij als sales manager ook effectief het volledige productieproces van naaldje tot draadje kon uitleggen was schitterend. Ook de manier waarop hij zijn expertise aan ons overbrengt, straalt gewoon pure passie voor 'zijn' legendarische, geliefde Browning B25 uit. Nu snap ik waar het prijzige prijskaartje van deze pareltjes op gebaseerd is. Weken werk aan één enkel pareltje is eerder regel dan uitzondering. Ook alle vaklui waar we honderduit vragen aan konden stellen hebben diezelfde wapenolie in hun aderen stromen. Kortom, dit bezoek doen we absoluut zeker nog eens opnieuw met een nieuwe groep. Wie ik zeker ook niet mag vergeten te bedanken is Bert Stephani, een fotograaf van de betere artistieke foto én jager in opleiding! Hij heeft voor ons de prachtige foto's geschoten.
De namiddag bracht ons tot in Kontich. Hunting World, een jachtwinkel met schietkino, ontving ons voor een glaasje bubbels en een deugddoende broodjesmaaltijd met aansluitend een wedstrijdje cinétir. Een beetje competitie kan nooit kwaad nietwaar. Jos, die zijn grendelgeweer niet bij  had, kreeg een 9.3mm express in de pollen gedrukt en leerde de term 'watersby-oog' ook kennen.
Omdat we morgen gaan aanzitten in de Ardennen en de binnen drie weken de poolse reebokken gaan bejagen, konden we in de ondergrondse bunker van Hunting World, ook onze geweren gaan inschieten op 100m. Enfin, een mooie afsluiter van opnieuw een schitterend jachtevent!

Veertien April stond niet in mijn agenda. Gelukkig maar. Op die dag, om 5u 's morgens kregen we een telefoontje met enkele woorden die je meteen bij de strot grijpen: "Dag Kristof, uw mama is zopas overleden". Mijn mama was 65 jaar en had 2 jaar geleden ook nog nooit van Myelofibrose gehoord. Met de hele uitleg ga ik jullie niet vervelen maar in 't kort : Myelofibrose is een soort bloedkanker die niet te genezen is. Ze werd eind maart opgenomen in Brugge voor een zware chemokuur van een volledige week in quarantaine met aansluitend een bloedtransfusie en de hoop straalde weer wat in haar doffer geworden ogen. Alles verliep schijnbaar heel goed tot enkele dagen voor haar heengaan. Ze had nevenwerkingen en wou uit schaamte, behalve mijn ene zus, niemand meer zien tot die nevenwerkingen uitgewerkt waren. Helaas hebben we haar niet meer gezien...We hebben haar een mooi, intiem afscheid kunnen geven en troosten ons met de gedachte dat ze nu op een plaats is waar ze eindelijk rust kan vinden...

Met weidelijke groet, Kristof