Jachtblog Kristof Vandewoestijne

Beste vrienden jagers,

Polen, samen met Tsjechië en Hongarije, het beloofde land voor elke, zichzelf respecterende meibokkenjager, was dit weekend het decor van mijn eerste, maar absoluut zeker niet laatste, Poolse jachtervaring. Ik hoor mensen wel eens zeggen:" Afrika kruipt in je bloed. Als je er eenmaal geweest bent, kan niets je tegenhouden om terug te gaan". Wel, dat gevoel heb ik met Polen. Een land met een communistisch verleden wat je heel duidelijk merkt aan de oudere gebouwen in alle dorpen en stadjes die we passeerden maar o zo mooi wat natuur betreft. Versta me niet verkeerd want ook de communistische architectuur heeft uiteraard schitterende pareltjes afgeleverd..

Wij hadden de eer en het genoegen om te mogen jagen op een revier van om en bij de 10.000 hectaren, gelegen midden in het natuurgebied 'Milicz Ponds'. Dit natuurgebied, dat uitermate belangrijk is voor honderden soorten vogels die hier ieder jaar opnieuw komen broeden, werd in de 12de eeuw door monniken gecreëerd om dienst te doen als karpervijvers. Eén van de mooiste vogelsoorten die hier ieder jaar ook naar afzakken zijn de kraanvogels waar we ook verschillende koppels mochten van spotten.

Voor het waterwild zijn we uiteraard niet naar Polen afgezakt. Jagen in het mooiste natuurgebied dat Polen te bieden heeft, heeft toch wat magisch en onderga ik ook als een echt privilege. Ook het stalken, wat ik nog niet eerder deed, bevalt mij uitermate. Voor vele jagers, naast pirshen, toch één van de mooiste jachtbelevingen die er zijn.

Na een (te) korte nacht in Duitsland, malen we de laatste 600km's af en ontmoeten we in de vroege namiddag onze outfitter in het hotel, dat naast de revieren, onze thuis zal zijn voor dit jachtweekend. Om 17u afspraak met de lokale jachtgroep waar elk van ons zijn persoonlijke spotter toegewezen krijgt. Ondanks het feit dat geen enkele van deze mannen meer dan 3 woorden Duits spreekt, krijgen we een hartelijke ontvangst. Jagers ondereen spreken uiteindelijk toch maar één taal nietwaar? Alhoewel ik toch mijn twijfels heb bij de taal die de spotter van Peter exact spreekt...

Karolina, naast onze gids en tolk voor het weekend, ook een mooie verschijning, vertaalt de nodige instructies en wenst ons een vruchtbare jacht. Stalken doen we tot het echt te duister wordt om een bok nog van een geit te kunnen onderscheiden en na deze eerste outing kan bijna iedereen zijn eerste trofee met enige trots aan de rest van de groep tonen. Jammer genoeg ben ik één van de weinigen die bij de eerste outing, doel mist. Een prachtige stalk van een klein uur, dat wel, maar de bok was me net te snel af. Napraten over de belevenissen is uiteraard voor elk zichzelf respecterend jager een must, en dat napraten duurt tot na middernacht wat als gevolg heeft dat de ochtend-outing met héél kleine oogjes aangevangen wordt. Om drie uur in de ochtend, een onmenselijk uur voor de niet-jagers onder het lezerspubliek, gaat het opnieuw richting jachthuis. Wanneer ik tegen 4u op mijn hoogzit plaatsneem, begint de duisternis plaats te ruimen voor een zachte ochtendgloed. Deze keer is Artemis mij beter gezind. Vanuit het bos komt een geit het lange gras ingestapt, gevolgd door een mooi bokje. De afstand is te ver dus doet mijn spotter Richard teken dat ik dichterbij moet sluipen om een beter schot te plaatsen. Een droge knal en het eerste Poolse bokje is een feit. Trots als een gieter gaat het opnieuw tegen duisternis richting jachthuis en volgen de 'waidmannsheilen' zich in sneltempo op. Eenmaal terug in het hotel gaat het, na het uitgebreide ontbijt, richting bedstee om enkele uurtjes te recupereren. Een allerminst slecht idee want 's avonds volgt de derde, en voor mij laatste outing, en uiteraard moeten we allen opnieuw 'scherp' staan.

Deze keer ga ik mee met Yoric die mij ook met enkele schitterende revieren kennis laat maken.

Na een uur of 3 krijgen we een schitterende 6-ender door de verrekijker te zien. Windrichting controleren en dan dichterbij sluipen. Opnieuw een droge knal en mijn tweede Poolse bok met een trofeegewicht van 308gr is een feit!

Natuurlijk opnieuw napraten bij het avondeten en natuurlijk ook opnieuw veel te laat richting kamer. Ach, dit is een unieke trip en het tekort aan slaap halen we nog wel in. Op zondagvoormiddag volgt de ceremonie protocollair en worden de 40 trofeeën door de Poolse kenners gewikt en gewogen. Tegen de middag vatten we onze 13u-durende rit terug aan en moe maar heel tevreden bel ik thuis aan. Ook mijn Sofietje, die al enkele uren hard tegen de slaap aan het vechten was, haalt me de pieren uit de neus bij een glaasje bubbels en opnieuw zal vannacht niet veel geslapen worden...

Waidmannsgroet, Kristof