Het nieuwe jachtseizoen, alhoewel we eigenlijk meer moeten spreken van het einde van het vorige, heeft zich ondertussen stilaan op gang getrokken en aan het aantal mooie foto's van gestrekte reebokken die ik dagelijks zie verschijnen op de verschillende sociale media is het ook absoluut geen slechte start geweest. Aan iedereen die een bokje heeft kunnen strekken, een welgemeende waidmannsheil, aan al diegene die een bokje gemist hebben, veel succes de volgende keer, en aan al diegenen die wel gaan aanzitten zijn maar geen strekbaar wild gezien hebben, ik deel mee in jullie smart. Jawel, vorig weekend zijn we nog eens naar de Ardennen getrokken om een brocard of sanglier te verschalken. Pinksterzondag was schitterend. Niet alleen het warme zonnige weer was van de partij, ook het nieuwe gezelschap dat ik leerde kennen was dik in orde. Een goeie 2 uur in de passagierszetel, bij aankomst een stevige handdruk van de Ardeneese jachtrechthouder en de rest van de jachtgroep, een fris drankje (geen frisdrankje), even overleggen waar iedereen bij deze affût moet geposteerd worden en tegen een uur of zes staat mijn stoeltje uitgeklapt in het bos.
't Is een zalig gevoel dat mij bekruipt wanneer ik mij neerzet en kan genieten van de stilte van het bos, het geruis van een verkoelend windje dat tussen de bomen speelt en de zonnestralen die dansen tussen takken en bladeren. Ik krijg er ook nog een prachtig concert van merel, lijster, mees en nog zoveel andere vogels, gratis bovenop. Op zo'n moment vergeet je werkelijk alles. Niets kan hieraan tippen. Puur genieten.
Rond half tien hoor ik geritsel tussen het struikgewas. Ik hef mijn karabijn op, kijk door de lunette en zie 2 rosse oortjes en een klein ros staartje. Karabijn op de stoel en in de plaats neem ik omzichtig mijn camera. Het geluid dat de camera maakt bij het inzoomen, trekt de aandacht van de kleine rakker en hij komt zowaar afgetrippeld. Een meter of twee voor mij staat ie stil, ik neem een kiekje en hij lijkt bijna te poseren.
Tegen vier uur ben ik opnieuw op weg naar mijn post en mijn hart slaat enkele tellen over als ik struikel over een ree die verschrikt het hazenpad kiest. 't Is nog te donker om te kunnen zien of het een bok of geit is en mijn karabijn is ook nog niet geladen dus zet ik mijn weg verder. Behalve enkele spelende bosmuizen heb ik niets meer gezien of gehoord dus tegen acht uur staan we opnieuw op de verzamelplaats. Het resultaat van twee keer aanzitten is een everzwijntje van een veertigtal kilo's dat Peter kon strekken en een mooie reebok die Michel op zijn palmares mag zetten. Moe maar opnieuw voldaan gaat het wederom richting Kaster. Zelfs zonder strekbaar wild te zien was dit opnieuw een mooie twee-daagse. Bedankt Peter!
Met weidelijke groet,
Kristof
